Η τοποθεσία είναι το παν, τόσο για μία κατοικία όσο και για τους δεινόσαυρους. Όταν αγοράζετε ένα σπίτι, είναι προτιμότερο για τη μακρόχρονη ευτυχία σας να βρείτε μια καλή γειτονιά κοντά στη δουλειά σας παρά να έχετε ένα δεύτερο σαλόνι. Αντίστοιχα, αν ήσασταν ένας δεινόσαυρος του Κρητιδικού, θα ήταν καλύτερο για τη μακρόχρονη επιβίωσή σας ένας γιγαντιαίων διαστάσεων αστεροειδής να πέση στη μέση του ωκεανού απ’ότι σε μια ακτή του Μεξικό.
Αν εκείνος ο αστεροειδής είχε φτάσει μόλις μισό λεπτό αργότερα, θα είχε πέσει κάπου αλλού, πιθανώς μέσα στον Ατλαντικό ή τον Ειρηνικό. Αμφότερες οι τοποθεσίας θα δημιουργούσαν φονικά κύματα, αλλά τουλάχιστον δε θα σκότωναν τόσους δεινόσαυρους. Τα πουλιά είναι ωραία, αλλά θα ήταν καλύτερα να είχαμε μερικούς ράπτορες να τρέχουν γύρω από τα σπίτια μας, αντί για κοτόπουλα. Είχαν άλλωστε περίπου το ίδιο μέγεθος κι έτσι δε θα μπορούσαν να φτάσουν τα πόμολα της πόρτας αν τα βάζαμε λίγο ψηλότερα. Αυτά τα νέα ευρύματα ήρθαν στο φως σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο “Η μέρα που πέθαναν οι δεινόσαυροι” (The Day the Dinosaurs Died), στο οποίο συμμετέχουν οι επιστήμονες που έκαναν γεώτρηση στον υποθαλάσσιο κρατήρα. Το 2016, ο γεωφυσικός Jo Morgan, από το Imperial College του Λονδίνου και ο Sean Gulick, από το University of Texas, επιχείρησαν γεώτρηση βαθιά στον ωκεάνιο πυθμένα ώστε να μάθουν περισσότερα γύρω από την πρόσκρουση του μετεωρίτη. Στη συνέχεια ανέλυσαν δείγματα. Το Μάρτιο του 2017, στο Lunar and Planetary Science Conference (LPSC – ίσως το μεγαλύτερο συνέδριο πλανητικών επιστημών) υπήρξαν πολλαπλές παρουσιάσεις από την ομάδα, αλλά για κάποιο λόγο τα νέα δε διαδόθηκαν μέχρι να γίνει η αποκάλυψη των ευρυμάτων στην τηλεόραση.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί, πριν προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες, ότι δεν υπάρχει κάποια συμβατική ένδειξη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μία από τις επικρατούσες θεωρίες για τη μαζική εξαφάνιση των μη πτηνών δεινοσαύρων είναι ότι υπήρχε (τουλάχιστον μία) πρόσκρουση μετεωρίτη που προκάλεσε μια σειρά καταστροφικών γεγονότων, με αποτέλεσμα την αποψίλωση της μεγάλης χλωρίδας και πανίδας. Ωστόσο, αυτό συνέβη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια. Ο κρατήρας του Chicxulub, κοντά στις ακτές του Μεξικό έχει αντίστοιχη ηλικία, το χρονολόγιο συμπίπτει αλλά και πάλι όλα αυτά είναι δεδομένα που “κουμπώνουν” ένα σενάριο. Η θεωρία της πρόσκρουσης μετεωρίτη δεν είναι η μοναδική, δεν είναι πεισμένο σήμερα το σύνολο των Παλαιοντολόγων ότι ο κρατήρας του Chicxulub ευθύνεται για τη μαζική εξαφάνιση, αν και τα δεδομένα ενισχύουν αυτή τη θεωρία.
Έτσι, θεωρώντας ότι υπήρχε μια μεγάλη πρόσκρουση μετεωρίτη που σκότωσε τους περισσότερους από τους δεινοσαύρους, ο εν λόγω μετεωρίτης έπεσε κοντά στη χερσόνησο του Yucatan, όπου μπόρεσε να απελευθερώσει στην ατμόσφαιρα σκόνη από εξαατμισμένα πετρώματα και διοξείδιο του θείου. Σίγουρα, πολλοί από τους πτερυγοφόρους δεινοσαύρους, σκοτώθηκαν από τη δύναμη της έκρηξης του μετεωρίτη που έπεφτε κατά πάνω τους, κάτι που συγκρίνεται με περίπου 10 δισεκατομμύρια βόμβες της Χιροσίμα, ενώ αρκετοί πέθαναν αργότερα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η επιχή των παγετώνων που ακολούθησε ξεκίνησε με όλο αυτό το διοξείδιο του θείου στην ατμόσφαιρα. Σε αντίθεση με τα αέρια του φαινομένου του θερμοκηπίου, το διοξείδιο του θείου προκαλεί ψύξη η οποία και κόστησε περισσότερους θανάτους όσο ο πλανήτης άρχισε να παγώνει. Το εξατμισμένο πέτρωμα έκρυψε τον ήλιο και προκάλεσε πολλούς περισσότερους χιονιάδες απ’όσους μπορούσαν να επιβιώσουν τα είδη της εποχής. Πολλά ζώα δεν ήταν έτοιμα γι’αυτή την ξαφνική ψύξη αλλά κάποιο από αυτά ήταν. Μπορείτε να μαντέψετε ποιο; Ο άνθρωπος! Για την ακρίβεια όχι ο άνθρωπος, αλλά οι μακρινοί μας πρόγονοι, θηλαστικά που κάποια μέρα το γενεαλογικό τους δέντρο συμπεριέλαβε και το είδος μας.
Ευτυχώς αυτοί τα κατάφεραν, γιατί με τους δεινόσαυρους εκτός παιχνιδιού πλέον ο άνθρωπος μπορούσε να αναπτυχθεί ως είδος. Οι πολλοί μικροί σε μέγεθος πρόγονοί μας κατάφεραν να επιβιώσουν ενός υπερ-σεισμού, μιας σειράς ηφαιστειακών εκρήξεων, όξινης βροχής, βλέποντας τα περισσότερα φυτά με τα οποία τρέφονταν να πεθαίνουν. Κατάφεραν όμως να επιβιώσουν, ώστε σήμερα να γνωρίζουμε εμείς την ιστορία τους.
Οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι ήταν για την ακρίβεια αρχαίοι κροκόδειλοι και καρχαρίες και ευτυχώς για εμάς επικράτησαν στον κόσμο. Από εκείνη την εποχή όρισαν όλη την τροφική αλυσίδα, με εξαίρεση τη φονική μηχανή που ονομάζεται αρκούδα. Καθώς φαίνεται, τίποτα απ’όλα αυτά δε θα ήταν πιθανό αν εκείνος ο μετεωρίτης έπεφτε 30 λεπτά αργότερα!
* Το παρόν άρθρο είναι απόδοση σχετικού δημοσιεύματος στο Popular Science.
Be First to Comment